A Midsummer Night's Dream - Our collective work

Here's Shakespeare's most hilarious play, which we worked into three panels: Evening - Night - Morning:

We started here: the documentation post in this blog (click on the image to open):

These are our works (Click on the double-diagonal-arrows to watch the presentations in Full Screen mode):

The law of Athens Hermia is forced by the law in Athens but finds solutions in the wood Mateo Orge, David Vilaboa
The wood Love and strange couples in the wood Alberto Núñez, David Rodríguez
The love potion The love potion causes many changes in the play María Lago - Ana Misa
Magic What does magic represent? - Magic in the story Carla Alonso, Ibtissam Moukhass
Magic Magic and magical characters Luis Prada, Sergio Prieto
Dreams Dreams, Magic and Psychoanalysis Iván Álvarez, María Rodríguez
Dreams Magic, Fairies and Symbolism Tatiana Cabaleiro, Manuel Rodríguez
The supernatural world The love potion: Oberon, Titania and The Puck Anxo Táboas, Lois Lago
Law and Order vs Instinct and Chaos We need both: Law and Order, and Instinct and Chaos Gabriel Lago, Miguel Mouriño
Apollonian and Dyonisian An analysis of AMND using Nietzsche’s concepts Sheyla González, Alba Covelo, Carla Luis
Apollonian and Dionysian An analysis of AMND using Nietzsche’s concepts Iván Blanco
Light and darkness Light and darkness: the interdependence of reason and passion Luciano Fernández, Andrés Piñeiro
Gender issues Shakespeare’s women are no scared wives or daughters Alba Campos, Jesús Fernández
Roses Shakespeare compares virgin women to flowers Gabriela Carvalho, Saínza Fernández
Loving couples Titania, Oberon and the four lovers’ problems Tatiana Muíños, Paula Amil
Wrong couples Matching Jacks and Jills Noa Domínguez, Carla Bras
Fairies Names explained and drawings Irene Aguilar, Ana Carballido
Craftsmen Names explained and drawings Laura Rodríguez, Rosa Salvador
The play within the play Is AMND a comedy or a tragedy? Both - it’s a play within a play! Patricia González, Lorena Álvarez

Redescolas AI - Participación no vídeo "Refuxiados AI Galicia"

Este ano a nosa primeira colaboración coa  Rede de Escolas de Amnistía Internacional  foi a participación do alumnado de Cidadanía de  2º ESO B  no vídeo  Refuxiados AI Galicia , en apoio ás persoas que arriscan a vida fuxindo da guerra e a persecución:

Fran, o Orientador do instituto, fixo este  making of  para que se vexa o ben que o pasamos:

A Midsummer Night's Dream - Documentation

Welcome to our English Project in 2015-16.

This year we are going to work on Shakespeare's A Midsummer Night's Dream.

To start up, we'll have a look at some internet sites on this play, and go through some philosophical problems related to it:



Now we'll qet acquainted with the characters, the most important situations and the symbols of this play:

And now we'll watch a video summary in one of the best websites on AMND, Sparknotes:

Check this page from time to time. In a month's time we'll be uploading a new post with the culminating task we made: the big poster, the presentations, the essays...

See you then!!!

Inicial task 2015-16, in Bitstrips

Welcome to the academic year 2015-16.
This is our first task of the year: Who am I?
We are going to use the web tool BITSTRIPS. Follow these steps:

1. Go to the site Bitstrips for schools.
2. Click on "LOG IN".
3. Enter your class code, (4bflo) and click on "GO".
4. Select your name.
5. Create your password and type it in (Write it in a sure place so you do not forget it!!!).
6. Enter the application and follow the instructions to create an avatar and a comic strip.
7. Any other instructions will be given to you by the teacher. Listen to her!!!

We hope you will enjoy this subject!!!

Traballo inicial 2015-16, en Bitstrips

Dámosche a benvida ao curso 2015-16.
Estes son os nosos primeiros traballos para este ano:

Quen son? para 2º e
A miña identidade para 4º non bilingüe.

Utilizaremos a ferramenta web BITSTRIPS. Segue estes pasos:

1. Vai a Bitstrips for schools.
2. Preme "LOG IN".
3. Entra co identificador da túa clase (2aflo, 2bflo, 4bflo) + "GO".
4. Selecciona o teu nome.
5. Crea un contrasinal (apúntao nun lugar seguro e non o esquezas!!!).
6. Entra na aplicación e segue as instrucións para crear un avatar e un cómic.
7. As instrucións que falta darachas o profesor. Non o perdas de vista!!!

Esperamos que disfrutes desta materia durante o ano que agora comeza!!!

Benvida 2015-16

Ola! Xa estamos aquí, dispost@s a coller este curso novo con enerxía e boa onda!

Quizais xa coñeces os espazos web do Departamento de Filosofía do Floriani, pero por se acaso podes velos aquí:

Na WIKI podes descargar os materiais que necesitas para o curso.

En EDMODO pódeste rexistrar no teu curso con estas claves:

	Cidadanía 2A 15-16	7yaavp
	Cidadanía 2B 15-16	nq2sys
	Ética 15-16	2vkp4u
	Filosofía 1A 15-16	hqc4ix
	Filosofía 1B 15-16	n5vrrq
	Filosofía 2A 15-16	v82kpn
	Filosofía 2B 15-16	id2t3y

If you are in the Ethics bilingual class, you'll receive some handouts along the course but you don't have to download them from the wiki.
By now, just join the Edmodo course Ethics 15-16 using the password d9s2t2. We'll have a great time!

A división de poderes

Por Alba Martínez Ferreira, 2º Bacharelato 2014-15

A separación ou división dos poderes do Estado é unha característica común a todos os gobernos democráticos. Consiste en que a autoridade pública se distribúa entre os órganos lexislativo, executivo e xudicial, de xeito que a cada un lle corresponda exercer unha cantidade limitada de facultades de mando e realizar unha determinada parte da actividade gobernativa.
O principal propósito desta división é evitar a concentración da autoridade nun só órgano estatal, que conduciría ao despotismo. O fraccionamento da autoridade pública prevén este perigo ao asignar a diferentes institucións o exercicio de partes do poder. Deste xeito, ningún deles, por si só, ten a forza suficiente para instaurar un réxime autoritario sobre a sociedade.

   Antecedentes na Grecia clásica   

Algúns pensadores da Antigüidade xa se preocuparan pola división do poder e fixeron alusións ao tema nos seus escritos. Foi Aristóteles (384-322 a.C) o precursor do que, co paso do tempo, sería unha teoría de gran importancia na vida política da posteridade. Con referencia ás comunidades políticas do seu tempo, o filósofo grego expresou que

en todo Estado hai tres elementos nos que todo lexislador coidadoso debe ocuparse. O primeiro destes elementos é a Asemblea Xeral, que delibera sobre os negocios públicos; o segundo, o corpo dos maxistrados, cuxa natureza, atribucións e modo de ser nomeados debe fixarse; e o terceiro, o poder xudicial.
(Política, Libro VI, Capítulo XI)

Veremos, polo tanto, algunhas das institucións que se encargaban de manter a orde nas polis gregas:

Poder lexislativo
Asemblea Popular (Boulé): Era o máximo órgano de goberno. Podían pertencer a ela cidadáns libres maiores de 20 anos. A Asemblea era soberana e tiña todas as atribucións.
Consello: Era unha asemblea consultiva que preparaba os proxectos de lei sometidos á Asemblea Popular. Aseguraba a execución das leis e recibía contas dos maxistrados. Os seus compoñentes eran elixidos por sorteo.
Pritanía: Formábase por 50 conselleiros dun distrito, os cales eran nomeados prítanes. Este cargo duraba unha décima parte do ano. Recibían as embaixadas e convocaban a Asemblea e máis o Consello. Da Pritanía saía elixido por sorteo cada día un presidente, o cal era o encargado de custodiar durante vinte e catro horas o selo do estado e as chaves dos arquivos e dos santuarios.

Poder executivo: As maxistraturas
Arcontes: Formado por nove maxistrados, coñecidos como tesmothetai (os que “establecen as leis” e se encargan de revisalas), máis un secretario. A súa elección facíase por sorteo entre os candidatos, de xeito anual. Ocupábanse dos asuntos xurídicos e dos cultos oficiais.
Estrategos: Eran os encargados de dirixir o exército e a flota. Eran nomeados pola Asemblea e eran cargos de carácter anual, pero reelixibles. Pericles, o famoso dirixente do período clásico, foi estratego durante 14 anos.
Outras maxistraturas: Encargábanse das vías de comunicación, das prisións, dos mercados, etc.

Poder xudicial
Helia: Tribunal popular formado por 5.000 membros e 1.000 de reserva. Representaba á Asemblea Popular. Podíase repartir en tribunais de 501 membros (coma o que xulgou a Sócrates).
Areópago: O seu poder foise reducindo co avance da democracia. Na época clásica practicamente só se ocupaba de xulgar os delitos de homicidio voluntario.
Os Efetas: Institución formada por uns 51 cidadáns que xulgaban os homicidios involuntarios.

   John Locke   

Máis tarde, a finais do século XVII, o pensador inglés John Locke (1632-1704), autor do Ensaio sobre o goberno civil, contribuíu cono novos conceptos á integración da teoría da división de poderes. Distinguiu no goberno civil dous poderes principais: o lexislativo, que se ocupa de facer as leis, e o executivo, que atende de modo permanente ás necesidades do interior e á eficacia das leis ditadas. Aos anteriores agregou, coma poder secundario e dependente do executivo, o poder que el denominou federativo, encargado das relacións exteriores e con facultades para facer a guerra e acordar a paz.
Así, Locke foi o verdadeiro precursor da teoría da división de poderes. Sostivo que nas repúblicas ben ordenadas o poder de elaborar as leis áchase en persoas distintas das que se encargan de facelas cumprir. E, despois de feitas, os seus autores quedan sometidos ás normas xurídicas que eles mesmos fixeron. Ao establecer con absoluta claridade a distinción entre o lexislativo e o executivo, adiantou o moderno significado desta teoría, aínda que a súa elaboración e sistematización profundas apareceron con Montesquieu.

   Montesquieu   

A división de poderes foi unha das conquistas revolucionarias de Francia a finais do século XVIII na súa loita contra o absolutismo. A concentración da autoridade en mans dun pequeno círculo gobernante foi unha das características dos gobernos do Antigo Réxime.
Para solucionar os problemas que este método supoñía, Montesquieu, filósofo ilustrado, elaborou unha nova concepción da política no seu libro O espírito das leis. Distinguiu, polo tanto, tres poderes na sociedade política: o poder lexislativo, encargado de ditar a orde xurídica xeral; o poder executivo, responsable da aplicación das leis e da administración pública; e o poder xudicial, que se ocupa de solucionar os conflitos de xorden entre as persoas. Trátase dunha teoría de contrapesos, na que cada poder contrarresta e equilibra o poder dos outros.

   División de poderes na actualidade   

Na Constitución española de 1978 establécese a división tripartita dos poderes.
Así, varóns e mulleres maiores de 18 anos elixen aos representantes do pobo nas Cortes, as cales conforman o Congreso dos Deputados e o Senado. Ambas cámaras comparten o poder lexislativo.
O goberno, cuxo presidente é investido polo Congreso, dirixe o poder executivo, incluíndo a Administración pública.
Por último, o poder xudicial recae nos xuíces e no Consello Xeral do Poder Xudicial coma o seu máximo órgano de goberno. O Tribunal Constitucional controla que as leis e as actuacións da administración pública se axusten á Constitución.
Non obstante, a división de poderes non é plena. Pode ocorrer que, xa que o Congreso dos Deputados é encargado de dirixir o poder executivo, estes non actúen coa total independencia que sería axeitada, como anteriormente ditaran Locke e Montesquieu.

Annabel Lee

Por Laura Pérez Vaqueiro, 1º Bacharelato 2014-15

   O autor   
Edgar Allan Poe (EEUU, 1809 - 1849) foi un escritor, poeta, crítico e xornalista romántico estadounidense, xeralmente coñecido coma un dos mestres universais do relato curto, do cal foi un dos primeiros practicantes no seu país. Foi renovador da novela gótica e recordado polos seus contos de terror. Considerado o inventor do relato detectivesco, contribuiu con varias obras ao xénero emerxente da ciencia ficción. Tamén foi o primeiro escritor estadounidense de renome que intentou facer da escritura o seu modus vivendi, o que lle supuxo lamentables consecuencias.
Annabel Lee (1849) é un poema seu no que se aprecia un alto nivel de romanticismo e complexidade. Foi o último publicado por completo por el, dous días despois da súa morte, no New York Daily Tribune.

   O poema   
Annabel Lee pertence a unha lista de obras de Poe que conteñen no seu título nomes de mulleres coa letra "l", como Lenore, Eulalie ou Ulalume. Isto é así xa que este son transmite unha sensación de melancolía e tristeza, aínda máis evidentes en inglés.
Aínda que non se sabe seguro, o que cremos é que a muller que lle serviu de fonte de inspiración para este poema foi a súa propia esposa, Virginia Eliza Clemm. Morreu dous anos antes da publicación por tuberculose e lle pormeteu ao seu marido que sería o seu anxo da garda, unha imaxe visual presente no poema, aínda que de forma negativa posto que tanto os demos coma os anxos e serafíns que aparecen no texto son enemigos celosos que a fan enfermar.

   A versión de Radio Futura   
O poema consta de seis estrofas, tres de seis versos, unha de sete e dous de oito. O grupo musical Radio Futura fixo unha canción co poema Annabel Lee deixando a mesma letra pero facendo modificacións en canto á organización das estrofas e versos. A diferenza está en pasar de seis estrofas a sete, e de estrofas de seis, sete ou oito versos a ser de catro case todas, e de seis a última.
O poema ou a letra resúmese así:

Unha nena chamada Annabel Lee ama ao narrador e tamén é amada por este.
O amor que tiñan era tan intenso que os serafíns tíñanlles envexa.
Esta envexa foi o resultado de que un soplo que descendera dunha nube deixara conxelada a Annabel.
Os seus pais levárona para pechala nun sepulcro, no reino máis alá do mar, onde ela vivía.
O narrador fala de que debido ao seu forte amor, nin os anxos nin os demos poderían separar as súas almas.
E así el pasaría todas as noites deitado sobre o sepulcro ao lado da súa querida, súa vida, súa noiva Annabel Lee.

   O corvo   
O vídeo que o grupo Radio Futura fixo para a canción está ambientado nunha biblioteca na que o protagonista le a carón do lume. Este é o ambiente doutro poema do mesmo autor, O corvo, con elementos similares ao anterior:  Tamén nel uns seres extranos e malos (neste caso a ave, así como os anxos en Annabel Lee), unha historia de amor por medio e unha muller chamada Lenore, cun "L" presente no seu nome. 

   A miña opinión   
A pesar de ser un poema romántico ten ese ambiente de traxedia e de escuridade típico de Poe, e está presente unha morte sinistra como é a de morrer conxelada. Se neste poema o poeta inspirouse na súa esposa debían ter unha relación moi pasional entre ambos e quizais foi a súa enfermidade a que fixo que Edgar Alan Poe quixera facerlle ou outorgarlle unha despedida así.
Persoalmente, a obra de Poe paréceme demasiado escura e aínda que haxa que buscarlle unha especie de lóxica que parece que levan escondida todos os poemas e nese sentido sería interesante, a min paréceme moi negativa, as veces chegando a crear certo temor no corpo.

Evolución da traxedia grega - A avaliación nietzscheana

por Estela Parada Rodríguez. 2º Bach. A, 2014-15.

Grecia é o berce da nosa cultura, e a súa traxedia evoluciona paralela ao pensamento nela. A continuación falaremos de como vai mudando tal drama nesta civilización e das conclusións ás que chega Nietzsche analizando ese cambio.
Dende a concepción nietzscheana a traxedia grega foi froito da fusión de dous elementos do espírito grego:

o dionisíaco: noite, escuridade, vontade irracional, cousa-en-si, unidade, embriaguez, dor cósmica...
que toman a forma de coro, música e danza; e

o apolíneo: día, luminosidade, razón, aparencia-fenómeno, principio de individuación, ensoño, alegría solar...
que se manifestan coma personaxes individuais e palabras.

O nome traxedia (τραγῳδία / tragodia) posúe dúas raíces: “macho cabrío” (τράγος / tragos) e "cantar" (ᾠδία / odía), ou sexa "o canto do macho cabrío".
A denominación dános unha pista das súas orixes: inicialmente eran unhas festividades en honor de Dionisio (deus da vendima e do viño) nas que se sacrificaba ao macho cabrío e nas que un coro de sátiros disfrazados deste animal entoaban un ditirambo, cantaban e danzaban improvisadamente.
Co paso do tempo, un deles, o corifeo, portavoz, comezou a cantar só, e estableceuse un diálogo entre un xa solista e o coro. Este é visto por Nietzsche coma o primeiro elemento apolíneo engadido, se ben o esencial segue a ser o fondo dionisíaco. Gracias a este o espectador pode fundirse cos demais homes e descobre a suprema unidade de todas as cousas, aceptando o consolo metafísico (a vida pensada coma indestrutiblemente poderosa e pracenteira) e gárdase da negación budista da vontade que Schopenhauer lle dera a coñecer.
Chegado o século V a.C., rememorando estas antigas cerimonias, o que se facía era, en honor de Dionisio tamén, pero cun carácter moito máis festivo, concursos nos que os poetas debían presentar tres traxedias (unha triloxía) e unha comedia satírica. O primeiro gañador coñecido foi Esquilo, cuxa triloxía, a Orestía, aínda se conserva. El fixou as regras fundamentais do drama tráxico e introduciu máscaras e coturnos (sandalias que buscaban diferencialo da comedia, na que se utilizaban zocos).
Os anos pasan e a Esquilo, xa vello, xúrdelle un rival: Sófocles, que introduce un segundo personaxe. Interactuando desta maneira dous personaxes e un coro, que cada vez participa menos na acción e se converte en comentarista dos feito. Chegado este momento créase o monólogo e os personaxes expresan cada vez máis libremente os seus pensamentos. Nas palabras de Nietzsche, segue a ser Dionisio, oculto tras a máscara das figuras da escena, o único heroe.
Finalmente, Eurípides completa o círculo coa súa polémica obra As bacantes. As bacantes deunos a coñecer a tradición destas sacerdotisas do deus Baco (outro nome de Dionisio, máis xeralizado en Roma), que practicaban un salvaxe rito: esnaquizaban pequenos animais vivos para comelos e bailaban espidas, excitadas e drogadas.

Este autor pon maior atención nas emocións polas que van pasando os personaxes, xa non heroes clásicos, senón persoas problemáticas e inseguras. Comezan a ser importantes mulleres, escravos e vítimas de guerras, que seguen os seus impulsos irracionais, e introdúcese un terceiro personaxe. Para Nietzsche, con Eurípides desaparece o dionisíaco, pero tamén Apolo: o único que queda é Sócrates e o seu diálogo platónico. O alemán considérao o gran corruptor, pois impón o optimismo da ciencia, con el o saber pasa a ser medicina universal, e o home teórico (que cre que mediante a súa racionalidade pode alcanzar verdades que lle permitan superar a dor da existencia) triunfa sobre o home tráxico (que valora máis a paixón cá razón).

CHARLAS "Unha viaxe arredor do mundo das lecturas filosóficas" - 5

5ª Sesión: Unha viaxe aos mares do sur: Sexo e temperamento

As diferenzas de temperamento entre os sexos son culturais, non naturais

A charla de hoxe, coa que acabamos o ciclo de 2015, preséntaa Andrea Couñago e trata sobre o libro Sexo e Temperamento en tres sociedades primitivas, de Margaret Mead. Esta autora cambiou a nosa maneira de pensar sobre as diferenzas de temperamento entre os sexos, e esta obra foi unha das máis lidas nunha época na que América e Europa espertaban á igualdade e liberdade sexuais, e comezaban a entrever ideas coma o que hoxe chamamos dereitos sexuais e reprodutivos.

1. Tres sociedades

En Sexo e temperamento, Margaret Mead estuda tres grupos que viven nas illas de Papúa - Nova Guinea: as sociedades arapesh, mundugumor e tchambuli.

A sociedade arapesh vive cun ritmo lento e pacífico. A súa principal preocupación é criar fillas/os, traballando o suficiente para manterse. Non hai propiedade privada e non hai competencia. Nais e pais preocúpanse do benestar das/os fillas/os e danlles confianza e cariño. Non teñen hábitos violentos pero se alguén non se adapta a esta descrición déixana/o estar e non teñen unha sanción para el/a.

A tribo mundugumor non é pacífica: móvense por agresividade, celos e competitividade. As mulleres non teñen o que nós chamariamos instinto materno: as fillas se cambian por noivas para os pais ou os fillos, desestabilizando a situación das nais, polo que os embarazos son recibidos con descontento e provocan moitos conflitos.

Na sociedade tchambuli, unha tribo con vocación artística, os homes preparan as danzas e as mulleres buscan o sustento por medio da pesca, o tecido e o comercio. O rol que chamariamos materno exérceno as mulleres pero cun temperamento dominador, mentres que os homes presentan un temperamento débil e susceptible.

2. Conclusións
Podemos extraer dúas conclusións deste estudo. En primeiro lugar, que as diferenzas de sexos son culturais, non naturais, posto que

os Arapesh e os Mundugumor  NON  conciben que os homes e as mulleres posúan diferentes temperamentos,

mentres que

os Tchambuli  SI  que atribúen dous temperamentos distintos para os individuos segundo o seu sexo.

Pero Margaret Mead vai máis aló e afirma que

os trazos de temperamentos masculino e feminino non veñen dados só pola educación recibida na infancia senón tamén pola estrutura económica e cultural.

3. Materiais para descargar

Como esta é a última charla deste curso, podedes descargar o seu cartaz picando na imaxe da esquerda ou todos os materiais das cinco charlas (cartaces e presentacións) picando na da dereita:

A presentación multimedia de hoxe podédela ver aquí:

CHARLAS "Unha viaxe arredor do mundo das lecturas filosóficas" - 4

4ª Sesión: Unha viaxe a unha illa deserta: Señor das moscas

Quizais hai unha besta... quizais só somos nós

A cuarta sesión deste ano estivo dedicada a Señor das Moscas, unha novela de William Golding sobre uns rapaces que naufragan nunca illa e entran en contacto cunha besta da que non saben se é un espírito ou a propia brutalidade do ser humano que habita neles.
Para presentar esta charla, Fernando, Candela, Paula e Andrea analizaron os catro protagonistas, as formas de liderado que se dan en cada un, o seu carácter, a súa escena máis significativa e o seu símbolo; despois emparelláronse para facernos ver como cada líder depende doutro ou oponse a el.

1. Os catro líderes

Fernando explica o personaxe de Ralph: é o líder carismático que con só abrir a boca consegue a atención de todo o grupo. É amable, protector e sensato pero moi duro cando pensa que lle poden disputar o poder. O seu símbolo é a bucina e dásenos a coñecer nas primeiras páxinas, cando fala con Piggy e co grupo por primeira vez.

Paula “é” Jack, o líder militar. Leva consigo aos rapaces dun coro, uniformado e adestrado. Os seus símbolos son as pinturas e as lanzas e a agresividade é o seu trazo predominante; por isto se dedica á caza: máis polo gozo da matanza que pola necesidade de atopar comida. A escena que o define é unha na que, no furor da cacería, el e o coro acaban matando a Simon salvaxemente.

Piggy é o líder científico. Andrea explícanos que el é o que coñece a natureza (porque é quen de “vela”: o seu símbolo son as gafas) e é, coma as/os científicas/os de todos os tempos, un personaxe anónimo e que o grupo non sabe apreciar. De feito, non chegamos a saber o seu nome, ao final ráchanlle as gafas e mátano e, porén, el é o único que non se volve salvaxe e mantén ata o final o empeño en facer unha fogueira para que os rescaten.

Finalmente, Candela comenta o personaxe de Simon. É o líder espiritual, o que está en contacto cos espíritos, e a súa escena clave é aquela na que dialoga mentalmente co Señor das Moscas, a cachucha de xabaril que está cravada nunha estaca: non se sabe se o espírito está realmente presente ou se é un delirio de Simon, pero calquera das dúas posibilidades é terrorífica.

2. Os líderes, dous a dous

Ralph e Jack representan a substitución do poder violento polo poder civil democrático. Isto debería ser o ideal, pero vemos que hai moitos problemas: o liderado civil non é realmente democrático senón máis ben carismático, e isto fai que moitas veces se preocupe máis por manterse no poder que por beneficiar ao grupo; e, pola súa parte, o liderado militar supón sempre unha ameaza e tamén chega a buscar a violencia pola violencia, en prexuízo de todos.

Piggy e Simon comparten varias características polo que o autor os representa como animais similares: o porco e o xabaril. Piggy é civilizado e metódico mentres que Simon é salvaxe no sentido de que non fai lazo social e perde a noción da diferencia entre a súa mente e a natureza. Pero ambos teñen un final similar: o grupo vólvese contra eles e mátaos. Despois, o mar (a Historia?) fai desaparecer os cadáveres e borra as súas lembranzas.

A relación entre Ralph e Piggy reproduce moi inxeniosamente a relación que hai entre o estamento político e o científico na realidade. Ralph non pode facer nada sen Piggy, pero desprézao e presenta as súas ideas coma propias. E Piggy é o que sabe e coñece a realidade, pero non ten poder por si mesmo e necesita sempre facelo valer a través do líder.

3. Materiais para descargar

Coma sempre, o cartaz da charla:

E, coma sempre, a presentación multimedia coa que guiamos a nosa charla: