CHARLAS "Planeta Verde" 1 - Antes da inundación

A ciencia é clara, o futuro non

Benvidxs unha vez máis ás charlas filosóficas de 1º de bacharelato. Este ano temos unha importantísima referencia no proxecto de biblioteca: O Planeta Verde. Así que imos charlar sobre ecoloxía, respecto ao medio ambiente e as persoas, compromiso, ciencia, vontade política... sempre desde a perspectiva das actividades de lectura e cine-fórum.
Comezamos cun clásico: Antes de que sexa tarde (Before the flood), a película coa que Leonardo DiCaprio, no ano en que foi designado Mensaxeiro das Nacións Unidas para a Paz, quixo remover as conciencias de persoas de todo o mundo (e moi especialmente os Estados Unidos) para que deixasen de negar a evidencia do cambio climático.
Así que Irene, Sabela e Laura viron esta película e resumiron o seu contido para nós.

A charla

Sabela comezou coa presentación dos temas da película. O título fai referencia ao tríptico do Bosco O xardín das delicias terreais, un de cuxos paneis mostra o mundo despois da inundación. Leonardo DiCaprio cítao como unha das imaxes da súa infancia que agora lle suxiren as cada vez peores noticias sobre o cambio climático. Vemos tamén algunhas das causas do cambio (o aumento de CO2, o uso de fontes de enerxía non renovables e a industria) e algúns dos seus efectos (a extinción de especies, a perda de xeo nos polos e o consecuente aumento do nivel dos mares).

O segundo gran tema é o negacionismo. Laura explícanos o que é e os intereses económicos que hai detrás del, e fai un repaso tanto das persoas que traballan para ocultar o cambio climático como das que traballan por revelalo e forzar aos pobos e os seus gobernos a poñerlle remedio. Neste chiste vemos retratados a dous recoñecidos negacionistas: Donald Trump e Mariano Rajoy.

Irene remata volvendo ao cadro do Bosco e facendo unha interpretación filosófica: o disfrute dos praceres, sen mesura ningunha e sen compromiso coa conservación do planeta e a vida, está levando á súa destrución e á extinción de moitas especies, e previsiblemente terá consecuencias tráxicas para os seres humanos no futuro. Este tema aparece en moitos sistemas de pensamento referido ao individuo: o cálculo dos praceres de Epicuro, a loita dos titáns Eros e Thánatos en Freud e a Escola de Frankfurt, ou a dialéctica do gozo e o desexo en Lacan. Aquí aparece agora considerado a escala planetaria. Materiais Podedes ampliar esta imaxe de gran resolución, tomada da wikipedia, para ver os detalles do cadro do Bosco.

Tamén podedes ver aquí o noso cartel e a nosa presentación para a charla:

  

Os dereitos da película non están reservados, e pode verse libremente en Youtube e outras plataformas:

O Fractal do Dragón en Parque Xurásico

Por Erica Pérez e Rosa Salvador
1º Bach. de Ciencias e Tecnoloxía, 2016-17.

A curva do dragón é un fractal. Un fractal é un obxecto xeométrico cuxa estructura básica, fragmentada ou aparentemente irregular, se repite a diferentes escalas. Moitas estructuras naturais son de tipo fractal:



O fractal do Dragón en Parque Xurásico
No libro Parque Xurásico aparece este fractal ao comezo de cada capítulo para representar o que di Ian Malcolm, un matemático que está entre os visitantes / avaluantes do parque antes da súa apertura. As primeiras imaxes do fractal son moi sinxelas pero con cada repetición do proceso de formación a súa complexidade crece inmensamente, polo que as imaxes axúdannos a entender cómo a vida pode desbordar as nosas previsións nun breve instante (que é o que o matemático, desgraciadamente, acerta a prever).

Construción
A construción desta figura e moitas das súas propiedades están ben explicadas na wikipedia, 
O que o libro chama primeira iteración é, en realidade, a quinta. As cinco primeiras podemos representalas mediante unha tira de papel que imos ir dobrando pola metade, e despois a metade pola metade, etc.:

As dobreces quedan deste xeito:

A partir de aquí é onde empeza no libro “parque xurásico” a explicalo. Neste cadro resúmense as nove primeiras iteracións (pica na imaxe para ir ao seu sitio web):

Ligazóns
Para máis información da relacion entre o libro e o fractal: http://edupython.blogspot.com.es/2013/07/la-curva-de-dragon-el-fractal-de-parque.html

Un home que se parecía a Tales

Por Rosa Salvador González
1º Bach. Ciencias e Tecnoloxía, 2016-17

Tales é un home que vive en Redondela. Gústalle matinar na vida, nas súas cousas…
Un día está sentado nun penedo ao pe do mar de Redondela, remoendo os seus pensamentos, cando está a ser observado por unha criada.

-Guapo, ten que volver a casa. Agárdano.

Sen deixar de mirar o ceo, en que xa despuntan as primeiras estrelas, encamíñase cara ao fogar, con tal abstraemento que non se fixa nun burato do camiño e precipítase nel.

-Ouh, Tales! Ti que presumes de coñecer o ceo, e non podes ver o que hai diante!

Así era Tales, un despistado da vida, que só tiña ollos para o ceo e as súas estrelas. Proxectou a súa sombra coa Farola de Redondela, que se atopa cerca da súa casa e dixo:

-Xa sei que altura ten. Se a miña sombra mide tanto coma min, a Farola debe medir tanto coma a súa sombra!

Sempre sentía admiración pola humidade dos seres vivos e deu en pensar que a auga era o principio de todas as cousas. Súa nai sempre lle dicía:

-Rapaz, a ver cando buscas moza, que se che vai pasar o arroz.

Tales dicíalle que era cedo, que ata pasados os anos... Ela dicíalle que era tarde.
A xente sempre falaba del, que era o tolo do pobo, e que sempre andaba con mala roupa, pero foi un dos sete mellores filósofos. Para demostrarlles que se non tiña diñeiro era porque non lle preocupaba, un día comprou un muíño, converteuno nun furancho e fíxose inmensamente rico - pero el só ía por alí para pasear pola beira do río e gozar da auga.


Queredes vir aos lugares do relato con Rosa? Estes murais que fixemos no Floriani para o Día das Cidades Iluminadas contra a Pena de Morte son un xeito perfecto de visitalos.

Encontro coa nosa Orientadora, Rosa Cameselle

Camiñando en liña recta unha non pode chegar moi lonxe
Antoine de Saint-Exupéry, O principiño

O pasado martes 27 de febreiro a psicóloga e orientadora do centro, Rosa Cameselle, deunos unha charla orientativa sobre o grao en psicoloxía, as súas saídas e como cambiou desde que ela estudaba ata agora. Tamén tratou sobre o diagnóstico de trastornos mentais. Neste post, feito con contribucións de toda a clase, contámosvos como foi o encontro.

Bailamos?
Para comezar púxonos un vídeo sobre a experiencia vocacional. Narraba a experiencia dunha nena moi pequena que o que quería era bailar. Pola contra seu pai dicíalle que con todas as actividades que xa facía non podía apuntarse a esa. Ademais de que non lle serviría de nada no seu futuro, que iso non lle daría de comer nin lle quitaría as súas preocupacións. A nena pregúntalle se ese é o seu caso e se é feliz. El dille que si a todo e a nena decide ser coma el e deixar o baile para pórse a estudar inglés.
Pero el decátase entón de que ese non é o momento e que ten que divertirse. Pregúntalle se quere bailar con el e ela dille que si. E así acaba o vídeo con pai e filla bailando e disfrutando da súa vida. En si o vídeo o que quere dicir é que cada cousa é para o seu momento. Mentres somos nenos é o momento de disfrutar e xogar, e xa haberá tempo para estudar máis adiante. Pero tamén resalta que debemos facer o que realmente nos gusta para ser felices e non simplemente o que máis cartos nos dea.

As matemáticas son diferentes da psicoloxía. Non sempre é mellor aquilo máis curto e sinxelo. Aquel camiño longo e menos directo será mellor xa que pode ter un óptimo futuro. E este vídeo ou as referencias ao libro O Principiño fixeron a charla máis clara e amena.

A carreira de psicoloxía
Non hai nada mellor que que alguén che conte a súa propia experiencia sobre algo. Con Rosa non só falamos da carreira de psicoloxía senón tamén da súa experiencia, a cal a podemos vivir calquera de nós. Non tiña moi claro que quería estudar e aínda entrando na súa segunda opción e non logrando entrar en periodismo que era o seu obxectivo, chegou a sacar os seus estudos e a traballar na orientación educativa, unha de tantas saídas da psicoloxía que era o que realmente lle gustaba e lle gusta na actualidade loxicamente. Así decatámonos de que aínda que non teñamos moi claro a que estudos quereremos acceder podemos chegar a atopar algo que realmente nos apaixone e a dedicarnos profesionalmente a isto.
Tamén nos sorprendeu ver as materias da carreira, e a cantidade de optativas que pode haber relacionadas coa psicoloxía, como as que había no grao de 4 anos.

O diagnóstico en psicoloxía
Dedicou tamén un rato a falar sobre como se fai o diagnóstico de trastornos psicolóxicos. Vimos algún dos libros que clasifican as enfermidades, como o DSM-IV, que utilizan as/os especialistas. Actualmente hai outra versión anovada no que, por exemplo, o síndrome de Arperger está incluído no espectro autista. Tamén nos explicou estes trastornos e algúns caderniños de tests e outros exemplos de materiais de diagnostico. A charla foi particularmente interesante e práctica para quen está pensando en estudar psicoloxía, incluso nos deu unha fotocopia con todos os cursos e as materias de cada ano da carreira. Rosa estaba pendente de se o entendiamos todo, se tiñamos algunha pregunta, etc. Gustounos que tratase o tema dos trastornos e ampliou os conceptos que lle pedimos, como o autismo ou outros temas que nos interesaban a cada quen, o que agradecimos moito. Fixo que nos plantexásemos moitas cousas sobre que facer despois do bacharelato Gustaríanos que os próximos alumnos de segundo de bacharelato puidesen ter esta charla para axudalos co seu futuro.