A INTERPRETACIÓN NA PSICOLOXÍA

Ensaio, por Laura Álvarez e Ana Ferreira
1º Bacharelato – Ciencias e tecnoloxía 2011-12

A psicoloxía é, segundo a definen os expertos, unha ciencia que estuda os estados da conciencia das persoas. Outros defínena como unha parte da filosofía que trata a alma, as súas facultades e operacións.
A psicanálise é un método creado por Freud para investigar e curar as enfermidades mentais mediante a análise dos conflitos sexuais inconscientes orixinados na infancia. É unha disciplina pouco coñecida e moi atacada dentro da comunidade científica; mesmo os seguidores de Freud foron moi críticos con el, aínda que recoñecían que o terreo que el descubrira era moi grande como para poder investigalo todo unha soa persoa.

1. A clasificación da psicoloxía: o problema da interpretación
Hoxe en día a propia psicoloxía é tanto aceptada como rexeitada por parte da sociedade. Os seus detractores negan a súa efectividade porque cren que os problemas mentais son falsos, como mentiras que unha persoa inventa e chega a crer por comodidade pero que se poderían superar con só querelo.
A psicanálise é a teoría que formula conceptos capaces de tratar con estas dificultades, coma os de consciente e inconsciente; os seus partidarios defenden que é un axeitado método para diagnosticar e tratar os distintos problemas neuróticos, depresivos, etc. Freud, na súa teoría, falou do inconsciente como recordos, desexos, medos... tan enterrados na mente que nin sequera a persoa sabe que os ten. A razón pola cal a xente non soluciona os seus problemas (e que é a mesma pola que algúns non aceptan esta teoría) é que non quere que se saiban eses segredos que a psicanálise saca á luz.
Polo tanto, respecto ao que debe ser a psicoloxía existen dous bandos: os que a clasifican como unha ciencia social e os que o fan como unha ciencia natural. Isto depende da postura que adopten sobre a interpretación.
Con respecto aos seguidores da metodoloxía da ciencia social, a interpretación é necesaria para poder atopar a raíz do problema e así curalo completamente. Este método é efectivo, pero presenta o inconveniente do tempo, xa que unha psicanálise pode durar desde uns poucos meses a varios anos.
En cambio, os seguidores da metodoloxía da ciencia natural defenden que, se a psicoloxía precisa unha interpretación, non se trata dunha ciencia. Para que o fose debería tratarse desde a obxectividade, sen ter en conta a opinión do psicanalista.

2. O uso de fármacos
As dúas posturas empregan fármacos para tratar os problemas, pero hai quen defende o uso destes como único tratamento, mentres que outros prefiren empregalos á vez que se trata o problema. Por exemplo, aos xefes e ás empresas convenlles que os empregados non collan baixas, polo que presionan aos psicólogos para que receiten medicamentos en vez de intentar atopar a raíz do problema, a cal levaría moito máis tempo, provocando que a persoa realice as cousas de forma mecánica (erguerse, traballar, comer, durmir). Se facemos isto, o problema non se soluciona e o paciente deberá medicarse de por vida. En cambio, se aparte de receitar fármacos para paliar os síntomas, tamén se intenta atopar e resolver o problema, a persoa quedará curada e poderá deixar os medicamentos e levar unha vida normal.
Actualmente, como ferramenta de dignóstico, emprégase o DSM-IV (Diagnostic and Statistic Manual about Mental Disorders), que está apoiado e confeccionado, en parte, por empresas farmacéuticas, as cales teñen intereses relacionados coa venda de medicamentos. Este sistema non distingue entre as causas dos trastornos e emprega fármacos indistintamente (por exemplo, na nova versión que está en preparación, o DSM-V, non se diferencia a depresión do dó, polo que o tratamento é igual para unha persoa que está triste sen causa aparente que para unha que o está porque acaba de morrerlle un familiar). Parte dos psicólogos opinan que este método non é o axeitado para tratar este tipo de problemas.

3. Psicoloxía, psiquiatría, psicanálise
Uha idea corrente na sociedade é a de pensar que un psicólogo, un psiquiatra e un psicanalista son o mesmo, cousa que non é certa.

Un psicólogo é a persoa que ten o título de licenciado en psicoloxía. Non pode receitar fármacos e trata o problema só coa interpretación.

Ás veces parte do diagnóstico dun psiquiatra. Este é o especialista na ciencia que trata as enfermidades mentais. Pode prescribir medicamentos e pedir exames médicos ao laboratorio.

Por último, un psicanalista é a persoa que practica a psicanálise, xa definida anteriormente. Acúdese a un ou outro dependendo do tipo de problema mental existente.

4. Conclusións
En conclusión, podemos dicir que a psicoloxía, aínda na actualidade, non está clasificada, xa que se trata dunha ciencia aberta, na que cada un ten o seu criterio de clasificación. Nós mesmas tivemos diferentes opinións relacionadas co tema. En resumo, os puntos de vista que centran os nosos enfoques individuais son:

Eu creo que a interpretación é necesaria; pero se debe complementar con medicación. Así, os síntomas atenúanse, conseguíndo unha melloría evidente, mentres se traballa para solucionar o problema mediante a interpretación.

Laura Álvarez.

Non todo o mundo pensa que a psicoloxía sexa boa ou efectiva. Hai quen di que, se alguén está deprimido, o que pasa é que ten “moito conto”. Cando os xefes pensan así queren que os empregados tomen fármacos xa que, para eles, o que fai o psicólogo é gañar cartos por nada, porque o “conto” pasa só. Penso que os que cren no uso de fármacos sen que á vez haxa tratamento psicolóxico ou psiquiátrico non se poden considerar como seguidores da psicoloxía senón da medicina.

Ana Ferreira